De persoon achter Studio Dada is Linda Engels (1973). Ik ben ‘mama van 3’ en ‘vrouw van’. Èn natuurlijk ook gewoon mezelf! Ik studeerde grafische en illustratieve vormgeving aan de kunstacademie in Maastricht, waar ik in 1997 de deur uitliep en mezelf Cum Laude geslaagd mocht noemen. Sindsdien werk ik als (grafisch) ontwerper. Jarenlang bij een ontzettend leuk ontwerpbureau en ook een aantal jaren als ZZP-er. Verder gaf ik les als docent visuele communicatie aan het ROC in Eindhoven. Daarnaast ben ik altijd bezig geweest met het maken van bijzondere en unieke producten, liefst van textiel, die allemaal even kleurrijk, eigenzinnig en typisch ‘Linda’ zijn. Toen de vraag naar ‘die leuke Linda-dingen’ toenam ben ik in 2006 Studio Dada gestart.
Maar eerst moeten we even terug in de tijd…
Want lang geleden, ik studeerde nog maar net aan de Kunstacademie, kwam mijn wereldje tot stilstand. Ik verloor mijn 1e grote liefde, waar ik al een aantal jaren een relatie mee had, bij een auto-ongeluk. Ik was eigenlijk nog te jong om te begrijpen wat doodgaan was. Ik had, zo zegt men dat dan:’nog niks meegemaakt’. Bijna 20 jaar en klaar om juist volop te gaan leven! Maar i.p.v te feesten en volop te leven, viel ik in een diep, donker gat! Jarenlang stopte ik mijn verdriet over het verlies weg. Ik zette een masker (overlevingsstrategie) op en bleef vooral doorgaan. Maar bevond me wél nog steeds op de bodem van dat diepe zwarte gat. Niemand die het zag. Althans zo voelde dat voor mij. Ik deelde mijn pijn bijna niet. Met bijna niemand sprak ik over hoe verdrietig ik was. Ik was vaak alleen en voelde me eenzaam. Onbegrepen. Afgesneden van al mijn vrienden en familie. Gewoon doorgaan en sterk zijn, dat was het advies van heel veel mensen om mij heen. Dus dat was wat ik deed: “doorgaan! Hup, naar de academie. De draad weer oppakken. Je bent jong, dus de liefde komt wel weer. Huilen doe je maar een andere keer, daar is nu geen tijd voor. Je moet opleiding en je privé-problemen gescheiden houden…” Dat waren adviezen en ‘hulp’ die ik in die tijd om me heen hoorde. Ik zocht wel troost. In mijn eentje, dat dan weer wel. Soms vond ik die troost in simpele en kleine dingen. Bijvoorbeeld door ‘stiekem’ te ruiken aan de leren jas van mijn vriend, die ik bewaarde in een doos. Van een trui van mijn overleden vriend maakte ik, voor zijn ouders, een kussen (het 1e DadaKussen) wat zelfs na 25 jaar nog steeds een grote troost is op moeilijke momenten!
Over 1 uitspraak had men toch wel gelijk: ‘Je bent jong, dus de liefde komt wel weer.’ Dat klopte. (gelukkig maar) Ik leerde mijn huidige man kennen, we werden verliefd en gingen samen een nieuw avontuur aan. We kregen 2 prachtige dochters. Maar ook 6x een miskraam. (Pfft… Ook heftig. Maar ik hield mijn masker gewoon op, want de angst voor verlies en de dood die bleef enorm groot. En ik durfde daar zelfs mijn man geen deelgenoot van te maken) In 2007 kwam nummertje 3, een zoon, van het gezin erbij. Helaas werd nr. 3 geboren met een levensbedreigende afwijking. Studio Dada, ik was eigenlijk nét voor mezelf begonnen, kwam daardoor een aantal jaren letterlijk tot ‘stilstand’. Mijn zoon bleef namelijk gedurende lange tijd ernstig ziek en een periode vol zorg én verzorgen brak aan. We verbleven een paar maanden in het Ronald Mc Donalds huis in Maastricht en daar besloot ik toen om mijn 1e DadaDier te maken van kleding van mijn man en van mezelf. Uit nood ‘geboren’… Juist ja, voor mijn zieke zoontje. Zo waren zijn papa en mama altijd bij hem in het ziekenhuis, ook als we er even niet waren. Al snel wilden zijn zusjes ook zo’n lieve knuffel, zij misten hun papa en mama ook en van het een kwam het ander…
Jaren later, misschien wel 10 jaar later, kwam ik erachter dat ik al mijn verdriet nooit goed verwerkt had. Ik had ook nooit echt gerouwd om alles. Ik vond mezelf verre van leuk meer, leefde met een té grote angst voor verlies die een schaduw over alles heen legde. Kortom, ik had gewoon ‘last’ van mezelf en zo wilde ik niet zijn. Ik wilde dat ook niet voor mijn gezin. Met hulp van een psycholoog ben ik vervolgens o.a. aan het stuk ‘gestolde rouw’ gaan werken en natuurlijk ook aan het trauma van mijn bevalling en het ziek-zijn van mijn zoon. Het werd een zoektocht naar mezelf, ik moest mezelf weer een soort van herontdekken en juist dàt allemaal samen is de voedingsbodem geweest om DadaDieren te gaan maken.
Vanuit mijn eigen kwetsbaarheid ontdekte ik namelijk ook mijn kracht. Ik pakte na een aantal jaren letterlijk de draad weer op. Ik werkte aan mezelf en leerde vooral ook om lief te zijn voor mezelf. Sindsdien maakt Studio Dada met veel liefde en aandacht, héél veel DadaDieren. (én DadaKussens, DadaDekens etc) Voor kleine maar zeker ook voor grote mensen. Zodat je elke dag kunt liefhebben en koesteren wat er is. De dierbare herinneringen maak je namelijk ‘vandaag’, die je misschien ooit in de toekomst tot troost kunnen zijn…
